Na een kort ziekbed is onze voorzitter, Moergestelnaar Hans Denissen (58) overleden.

In Memoriam Hans Denissen

De tragische omstandigheden van de familie Denissen brengen ons opnieuw bij elkaar. Nog maar kort na het overlijden van Betsy Denissen op 9 november jongstleden moeten we nu afscheid nemen van haar zoon Hans. Op 9 juni 1957 ziet Hans het levenslicht in Berkel-Enschot. Achtenvijftig jaar later komt er een einde aan een veelbelovend leven. Immers, waar Hans verschijnt, gebeurt er altijd wel iets. Hij was erg dynamisch, erg gedreven, zat vol ideeën en was zeer toegankelijk. Ik heb Hans van zeer nabij mogen meemaken in de politiek, aanvankelijk binnen de politieke partij Algemeen Belang als mede-oprichter en later als hij overstapt naar de Oisterwijkse  partij PrO. Politiek was zijn “ding”, vooral ingegeven vanuit zijn thuissituatie. Vader Christ en moeder Betsy waren hem voorgegaan en gedrieën hebben zij zich weten te profileren als zeer betrokken met de samenleving, waarvan zij deel uitmaakten. Hans hield niet zozeer van gebaande wegen. Bij hem kwamen vaak spontane reacties naar boven, die vroegen om een nadere uitwerking. Allerlei poses waren min of meer op Hans van toepassing: soms een vrijbuiter, een flierefluiter, dan weer een rebel, ook vaak ernstig, maar altijd bezig om het goede in zich en in de mensen met wie hij werkte, naar boven te halen. Zijn lijfspreuk was: “Leef het leven, het duurt maar even.” Dat dit voor hemzelf zo bewaarheid werd, heeft bij vrienden en kennissen een reactie opgeroepen van totale verbijstering. Zo midden in het leven staand, slechts 58 jaar geworden, en dan, plots uit het leven weggerukt. Als ik Hans op 9 november condoleer met het verlies van zijn moeder en hij is opgenomen in het ziekenhuis, krijg ik van hem een lang en indringend  verhaal te horen. “Mijn moeder was op”, was zijn reactie op het verlies van zijn moeder en hij berust erin. De uitvalverschijnselen, waarmee hijzelf geconfronteerd werd, hielden een desastreuze boodschap in van de specialisten. Er was alvleesklierkanker geconstateerd en nog wel in een terminaal stadium. Met zo’n keiharde boodschap zakt de grond onder je voeten weg. Onbegrip, radeloosheid en verbijstering maken plaats voor de realiteit. Hans vertelt dan, dat hij aan de specialist  de vraag stelt hoeveel tijd hem nog resteert. Het antwoord is even zakelijk als het emotioneel is: “Misschien één week, misschien twee weken, misschien een maand, we kunnen dat niet voorspellen.”  De volgende dag, op 10 november, ga ik Hans opzoeken in het ziekenhuis. Aan zijn bed zit dan zijn vriendin en Hans zegt, dat de zaalarts hem die avond meedeelt of hij naar huis mag. “Ik wil de resterende tijd thuis doorbrengen met mijn drie zonen.” Zijn nieren functioneren dan nog nauwelijks en dat is Hans aan te zien, maar ook dan heeft hij nog tijd voor het plaatsen van een humoristische opmerking.  Als Hans afscheid neemt van de politiek, wordt hij voorzitter van de Dorpsraad Moergestel, een orgaan, dat in feite niet politiek gekleurd is, maar een platform is, waarin hij voor zichzelf kansen ziet om zijn ideeën te verwezenlijken. Zoals de dorpspomp, die zijn uiteindelijke bestemming krijgt op het St.-Jansplein en nauwelijks is dit feit gerealiseerd of hij stort zich op het idee om het Vunderpaadje nieuw leven in te blazen. Hij zoekt vertier in het carnavalsgebeuren van Moergestel en is actief als “tonpraoter”. Samen met mensen met wie hij een “klik” heeft, werkt hij aan plannen om Moergestel meer leefbaar te maken. Als hij mij in 2011 benadert om het plan uit te werken om te komen tot een monument voor de talloze schoenmakers, die hun werk vonden en nóg vinden in de plaatselijke schoenindustrie, komt er een stichting van de grond, waarin gelijkgezinden voornemens zijn om het plan te realiseren. Ik heb Hans meegemaakt als docent aan  De Rooi Pannen en met trots weet hij later te vertellen, dat hij decaan is in Breda van de afdeling Horeca van de gelijknamige onderwijsinstelling. Wat in het contact met Hans ook vooral van hem  is bijgebleven, is zijn min of meer ondeugende blik, iets jongensachtig met een tikkeltje bravoure. Hij kon ernstig zijn, maar over het algemeen wist Hans met een nonchalante houding dingen ter hand te nemen, die hem goed afgingen. Hij hield van mensen en van contacten leggen. Men kon Hans dan ook vaak aantreffen in een café en op terrasjes, waar hij de dagelijkse dingen de revue liet passeren en er met anderen over bakkeleide. Facebook: Hét sociale medium voor velen, vooral jongeren, was voor hem een dankbaar platform. Hij maakte er druk gebruik van en wist zijn grenzen daarin te verleggen naar Canada, waar een groot deel van de familie Welten residentie gekozen had. Hoeveel energie heeft hij toen niet gestoken in een reünie van de familie Welten en als een echte animator maakte hij het evenement tot een festijn. Hij promootte zich als een echte familiemens. Via facebook kon men ook lezen hoezeer men begaan was met het lot dat Hans getroffen had. In een bericht van zijn zoon Roel kon men de wijze les lezen van Hans voor zijn kinderen: “Geen onderscheid tussen mensen.” Hans heeft daarbij intuïtief mogelijk nauwe aansluiting gevonden bij de belangrijke tekst uit de Onafhankelijkheidsverklaring van de Verenigde Staten, gebruikt door president Thomas Jefferson: “All men are created equal”. Met een invulling van die wijze lessen kunnen wij de nagedachtenis aan Hans levend houden. Hans laat een grote leegte achter, maar in zijn geest eenzelfde betrokkenheid aan de dag leggen voor ons dorp, maakt het afscheid enigszins draaglijk. Wij wensen zijn zonen  Niels, Roel en Joep, hun moeder Myriam, zijn vriendin Annie Verhoeven en zijn naaste familie veel sterkte toe om dit grote verlies een plaats te kunnen geven.

Noud Smits